بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمٰنِ الرَّحِيمِ وَ الْفَجْرِ

به نام خداوند بخشنده مهربان.؛ سوگند به صبحدم.

وَ لَيالٍ عَشْرٍ

و به شب‌هاى دهگانه.

وَ الشَّفْعِ وَ الْوَتْرِ

و به زوج و فرد.

وَ اللَّيْلِ إِذا يَسْرِ

و به شب وقتى كه پشت مى‌كند.

هَلْ فِي ذٰلِكَ قَسَمٌ لِذِي حِجْرٍ

آيا اين سوگندها براى يك خردمند كافى نيست؟.

أَ لَمْ تَرَ كَيْفَ فَعَلَ رَبُّكَ بِعادٍ

آيا نديدى كه رفتار پروردگارت با قوم عاد چگونه بود؟.

إِرَمَ ذاتِ الْعِمادِ

همان قوم ارم، شهرى كه بناهاى ستوندار داشت.

الَّتِي لَمْ يُخْلَقْ مِثْلُها فِي الْبِلادِ

و نظيرش در هيچ سرزمينى ساخته نشده بود.

وَ ثَمُودَ الَّذِينَ جابُوا الصَّخْرَ بِالْوادِ

و با قوم ثمود كه صخره‌هاى بيابان را مى‌بريدند.

وَ فِرْعَوْنَ ذِي الْأَوْتادِ

و با فرعون كه مردم را چار ميخ مى‌كرد.

الَّذِينَ طَغَوْا فِي الْبِلادِ

اينها اقوامى بودند كه در بلاد طغيان كردند.

فَأَكْثَرُوا فِيهَا الْفَسادَ

و در نتيجه طغيان خود، فساد را در بلاد بگستردند.

فَصَبَّ عَلَيْهِمْ رَبُّكَ سَوْطَ عَذابٍ

پس پروردگارت تازيانه عذاب را بر سر آنها فرود آورد.

إِنَّ رَبَّكَ لَبِالْمِرْصادِ

آرى پروردگار تو همواره در كمين است.

فَأَمَّا الْإِنْسانُ إِذا مَا ابْتَلاهُ رَبُّهُ فَأَكْرَمَهُ وَ نَعَّمَهُ فَيَقُولُ رَبِّي أَكْرَمَنِ

اما انسان چنين طبعى دارد كه وقتى پروردگارش امتحانش كند و در محيط زندگيش ارجمندش كند و نعمتش بدهد گويد: پروردگارم ارجمندم كرده است.

وَ أَمَّا إِذا مَا ابْتَلاهُ فَقَدَرَ عَلَيْهِ رِزْقَهُ فَيَقُولُ رَبِّي أَهانَنِ

و اما چون امتحانش كند و روزى او را تنگ بسازد گويد: پروردگارم خوارم كرده است.

كَلاَّ بَلْ لا تُكْرِمُونَ الْيَتِيمَ

هرگز چنين نيست، (نه ارجمند نشانه گرامى بودن آدمى نزد خداست و نه فقر نشانه خوارى است، بلكه هر دو امتحان است تا معلوم شود چقدر مال را دوست مى‌داريد و معلوم شد آن قدر دوست مى‌داريد كه) شما براى يتيم حرمتى قائل نيستيد!.

وَ لا تَحَاضُّونَ عَليٰ طَعامِ الْمِسْكِينِ

و يكديگر را بر اطعام مسكين تشويق نمى‌كنيد.

وَ تَأْكُلُونَ التُّراثَ أَكْلاً لَمًّا

و ارث يتيم را مى‌بلعيد.

وَ تُحِبُّونَ الْمالَ حُبًّا جَمًّا

و مال را به مقدار افراط دوست مى‌داريد.

كَلاَّ إِذا دُكَّتِ الْأَرْضُ دَكًّا دَكًّا

نه، در روزى كه زمين متلاشى شود.

وَ جاءَ رَبُّكَ وَ الْمَلَكُ صَفًّا صَفًّا

و ملائكه صف به صف امر پروردگارت را بياورند.

وَ جِيءَ يَوْمَئِذٍ بِجَهَنَّمَ يَوْمَئِذٍ يَتَذَكَّرُ الْإِنْسانُ وَ أَنَّي لَهُ الذِّكْريٰ

و جهنم را حاضر سازند (مال) دردى از شما را دوا نمى‌كند، در آن روز انسان همه چيز را مى‌فهمد اما چه وقت فهميدن است؟!.

يَقُولُ يا لَيْتَنِي قَدَّمْتُ لِحَياتِي

مى‌گويد اى كاش براى امروز چيزى از پيش فرستاده بودم.

فَيَوْمَئِذٍ لا يُعَذِّبُ عَذابَهُ أَحَدٌ

آرى عذاب آن روز آن چنان سخت است كه هيچ كس دشمن خود را به چنان عذابى شكنجه نكرده.

وَ لا يُوثِقُ وَثاقَهُ أَحَدٌ

و كنده و زنجير آن را به پاى كسى نبسته.

يا أَيَّتُهَا النَّفْسُ الْمُطْمَئِنَّةُ

تو اى جان با ايمان.

ارْجِعِي إِليٰ رَبِّكِ راضِيَةً مَرْضِيَّةً

خشنود و پسنديده به سوى پروردگارت باز گرد.

فَادْخُلِي فِي عِبادِي

و به صف بندگان من درآى.

وَ ادْخُلِي جَنَّتِي

و به بهشت من در آى.

بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمٰنِ الرَّحِيمِ وَ الضُّحيٰ

به نام خداوند بخشنده بخشايشگر.؛ سوگند به روز در آن هنگام كه نور خورشيد گسترده مى‌شود.

وَ اللَّيْلِ إِذا سَجيٰ

و سوگند به شب هنگام كه سكونت و آرامش مى‌بخشد.

ما وَدَّعَكَ رَبُّكَ وَ ما قَليٰ

كه پروردگارت نور وحى را از تو قطع نكرده و تو را مورد خشم قرار نداده است.

وَ لَلْآخِرَةُ خَيْرٌ لَكَ مِنَ الْأُوليٰ

و مسلما آخرت براى تو از دنيا بهتر است.

وَ لَسَوْفَ يُعْطِيكَ رَبُّكَ فَتَرْضيٰ

و پروردگارت به زودى عطايى مى‌كند كه راضى شوى.

أَ لَمْ يَجِدْكَ يَتِيماً فَآويٰ

آيا نبود كه تو را يتيم يافت و سپس پنا داده؟.

وَ وَجَدَكَ ضَالاًّ فَهَديٰ

و آيا نبود كه راه به جايى نمى‌بردى قدم به قدم هدايتت كرد؟.

وَ وَجَدَكَ عائِلاً فَأَغْنيٰ

و تهى دستت يافت پس بى‌نيازت نمود.

فَأَمَّا الْيَتِيمَ فَلا تَقْهَرْ

حال كه چنين است پس هيچ يتيمى را از روى قهر خوار مشمار.

وَ أَمَّا السَّائِلَ فَلا تَنْهَرْ

و هيچ سائلى را مرنجان.

وَ أَمَّا بِنِعْمَةِ رَبِّكَ فَحَدِّثْ

و نعمت پروردگارت را با رفتار و گفتارت بازگو كن.

بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمٰنِ الرَّحِيمِ أَ لَمْ نَشْرَحْ لَكَ صَدْرَكَ

به نام خداى رحمان و رحيم.؛ آيا ما سينه تو را گشاده نساختيم؟.

وَ وَضَعْنا عَنْكَ وِزْرَكَ

و بار سنگين را از تو برنداشتيم؟.

الَّذِي أَنْقَضَ ظَهْرَكَ

همان بارى كه پشتت را مى‌شكست.

وَ رَفَعْنا لَكَ ذِكْرَكَ

و نامت را بلند آوازه كرديم.

فَإِنَّ مَعَ الْعُسْرِ يُسْراً

از اين به بعد هم دل خوشدار كه بعد از هر دشوارى گشايشى است.

إِنَّ مَعَ الْعُسْرِ يُسْراً

بلكه با هر دشوارى دو گشايش است.

فَإِذا فَرَغْتَ فَانْصَبْ

پس هر گاه از كار روزانه‌ات فراغت يافتى به نماز و شكرانه پروردگارت بايست.

وَ إِليٰ رَبِّكَ فَارْغَبْ

و به سوى پروردگارت تمايل كن.

بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمٰنِ الرَّحِيمِ وَ التِّينِ وَ الزَّيْتُونِ

به نام خداى رحمان و رحيم،؛ سوگند به دو سرزمين (انبياء خيز) شام و بيت المقدس (يا قسم به انجير و زيتون).

وَ طُورِ سِينِينَ

و سوگند به سرزمين" طور سينا".

وَ هٰذَا الْبَلَدِ الْأَمِينِ

سوگند به مكه اين بلد امين.

لَقَدْ خَلَقْنَا الْإِنْسانَ فِي أَحْسَنِ تَقْوِيمٍ

كه ما انسان را به بهترين نظام خلقت خلق كرديم.

ثُمَّ رَدَدْناهُ أَسْفَلَ سافِلِينَ

سپس او را- در صورتى كه منحرف شود- به پست‌ترين مرحله برگردانديم.

إِلَّا الَّذِينَ آمَنُوا وَ عَمِلُوا الصَّالِحاتِ فَلَهُمْ أَجْرٌ غَيْرُ مَمْنُونٍ

مگر كسانى را كه ايمان آورده و اعمال صالح كنند كه پاداشى قطع ناشدنى دارند.

فَما يُكَذِّبُكَ بَعْدُ بِالدِّينِ

حال اى انسان! آن انگيزه‌اى كه تو را وا مى‌دارد به اينكه روز جزا را تكذيب كنى چيست؟.

أَ لَيْسَ اللَّهُ بِأَحْكَمِ الْحاكِمِينَ

مگر خدا را احكم الحاكمين نيافتيد؟.

بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمٰنِ الرَّحِيمِ اقْرَأْ بِاسْمِ رَبِّكَ الَّذِي خَلَقَ

به نام خداوند بخشنده بخشايشگر،؛ بخوان به نام پروردگارت كه جهان را آفريد.

خَلَقَ الْإِنْسانَ مِنْ عَلَقٍ

انسان را از خونى بسته شده آفريد.

اقْرَأْ وَ رَبُّكَ الْأَكْرَمُ

بخوان كه پروردگارت از هر كريمى كريم‌تر است.

الَّذِي عَلَّمَ بِالْقَلَمِ

كسى است كه به وسيله قلم تعليم كرد.

عَلَّمَ الْإِنْسانَ ما لَمْ يَعْلَمْ

آرى انسان را تعليم كرد چيزهايى را كه نمى‌دانست.

كَلاَّ إِنَّ الْإِنْسانَ لَيَطْغيٰ

چنين نيست كه انسان حقشناس باشد مسلما طغيان مى‌كند.

أَنْ رَآهُ اسْتَغْنيٰ

به خاطر اينكه خود را بى نياز مى‌بيند.

إِنَّ إِليٰ رَبِّكَ الرُّجْعيٰ

ولى بايد بداند كه برگشت همه به سوى اوست.

أَ رَأَيْتَ الَّذِي يَنْهيٰ

آيا ديدى آن شخص را كه نهى مى‌كرد؟.

عَبْداً إِذا صَلَّيٰ

بنده‌اى را كه به هنگامى كه نماز مى‌خواند.

أَ رَأَيْتَ إِنْ كانَ عَلَي الْهُديٰ

خبر بده اگر او بر طريق هدايت بود.

أَوْ أَمَرَ بِالتَّقْويٰ

و به تقوى امر مى‌كرد.

أَ رَأَيْتَ إِنْ كَذَّبَ وَ تَوَلَّيٰ

چه وظيفه‌اى را بر خود واجب مى‌شمرد و حالا كه تكذيب كرد و اعراض نمود آيا بغير از عذاب استحقاق دارد؟.

أَ لَمْ يَعْلَمْ بِأَنَّ اللَّهَ يَريٰ

آيا نمى‌دانست كه خدا او را مى‌بيند؟!.

كَلاَّ لَئِنْ لَمْ يَنْتَهِ لَنَسْفَعاً بِالنَّاصِيَةِ

نه، چنين نيست كه او خيال مى‌كند مى‌دانست و اگر دست از عمل زشتش برندارد موى پيشانيش را به شدت مى‌گيريم.

ناصِيَةٍ كاذِبَةٍ خاطِئَةٍ

پيشانى دروغگوى خطاكارش را.

فَلْيَدْعُ نادِيَهُ

آن وقت اهل مجلس خود را صدا بزند.

سَنَدْعُ الزَّبانِيَةَ

ما هم به زودى ماموران دوزخمان را مى‌خوانيم.

كَلاَّ لا تُطِعْهُ وَ اسْجُدْ وَ اقْتَرِبْ

نه، تو او را اطاعت مكن، سجده كن و نزديك شو.

بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمٰنِ الرَّحِيمِ إِذا جاءَ نَصْرُ اللَّهِ وَ الْفَتْحُ

به نام الله كه بخشنده به همه و مهربان با نيكان است.؛ منتظر باش كه وقتى نصرت و فتح از ناحيه خدا برسد.

وَ رَأَيْتَ النَّاسَ يَدْخُلُونَ فِي دِينِ اللَّهِ أَفْواجاً

و ببينى كه مردم گروه گروه به دين اسلام در مى‌آيند.

فَسَبِّحْ بِحَمْدِ رَبِّكَ وَ اسْتَغْفِرْهُ إِنَّهُ كانَ تَوَّاباً

پس (به شكرانه آن) پروردگارت را حمد و تسبيح گوى و از او طلب آمرزش كن كه او بسيار توبه پذير است.

بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمٰنِ الرَّحِيمِ قُلْ هُوَ اللَّهُ أَحَدٌ

به نام الله كه رحمان و رحيم است،؛ بگو او الله يگانه است.

اللَّهُ الصَّمَدُ

كه همه نيازمندان قصد او مى‌كنند.

لَمْ يَلِدْ وَ لَمْ يُولَدْ

نزاده و زاييده نشده.

وَ لَمْ يَكُنْ لَهُ كُفُواً أَحَدٌ

و هيچ كس همتاى او نيست.

بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمٰنِ الرَّحِيمِ قُلْ أَعُوذُ بِرَبِّ الْفَلَقِ

به نام الله كه بخشنده به همه و مهربان به خواص از بندگان است.؛ بگو پناه مى‌برم به پروردگار صبحدم.

مِنْ شَرِّ ما خَلَقَ

از شر هر چه كه او خلق كرده و داراى شر است.

وَ مِنْ شَرِّ غاسِقٍ إِذا وَقَبَ

و از شر شب وقتى كه با ظلمتش فرا مى‌رسد.

وَ مِنْ شَرِّ النَّفَّاثاتِ فِي الْعُقَدِ

و از شر زنان جادوگر كه به گره‌ها مى‌دمند و افسون مى‌كنند.

وَ مِنْ شَرِّ حاسِدٍ إِذا حَسَدَ

و از شر حسودى كه بخواهد زهر حسد خود را بريزد (و عليه من دست بكار توطئه شود).

بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمٰنِ الرَّحِيمِ قُلْ أَعُوذُ بِرَبِّ النَّاسِ

به نام الله كه بخشنده به همه و مهربان به خواص است.؛ بگو پناه مى‌برم به پروردگار مردم.

مَلِكِ النَّاسِ

فرمانرواى مردم.

إِلهِ النَّاسِ

معبود مردم.

مِنْ شَرِّ الْوَسْواسِ الْخَنَّاسِ

از شر وسوسه‌گر نهانى.

الَّذِي يُوَسْوِسُ فِي صُدُورِ النَّاسِ

كه در دل مردم وسوسه مى‌كند.

مِنَ الْجِنَّةِ وَ النَّاسِ

چه آنها كه از جنس جن هستند و چه آنها كه از جنس انسانند.